Dyskusja o filmie Wojciecha Smarzowskiego rozpoczęła się na długo przed tym zanim wszedł on do kin. Jedni przestrzegali, inni krytykowali, ale właściwie niewielu go widziało na pokazach przedpremierowych. Rozpętała się burza w szklance wody. A ponieważ trudno wypowiadać się na temat filmu, którego się nie widziało (trochę jak krytyka władzy przez kogoś, kto nie chodzi na wybory :)) postanowiłam sama się przekonać „o co tyle krzyku”. Dodam, że film widziałam w kinie, z legalnego źródła.

Nie jestem wielką fanką, ani znawczynią filmów pana Smarzowskiego. Nie mój typ kina. Ale uważam, że film Kler jest naprawdę dobry. Nie mówię tego jako krytyk filmowy, a jedynie widz. Zdjęcia, gra aktorska, montaż, scenografie, prowadzenie akcji zasługują jak najbardziej na uznanie. Dokonała gra Jacka Braciaka, która dodaje pikanterii i związuje wszystkie przedstawione historie to moim zdaniem najmocniejszy punkt filmu. Choć ostatnia scena wg mnie trochę niepotrzebna, wbija w fotel, odziera ze złudzeń i pozostawia człowieka z poczuciem bezsensu, beznadziei. Film na wskroś smutny, dołujący. Pokazuje doskonale ludzi z krwi i kości, samotnych do bólu, ich zmaganie ze swoją przeszłością i próbę stawienia czoła teraźniejszości. Ludzi słabych, grzesznych, zaplątanych, zagubionych. Ludzi, którzy są w Kościele, ale nie są całym Kościołem. Musimy pamiętać, że jest to film fabularny, nie reportaż.

Czy film Kler uderza w Kościół?

Nie. Czy pokazuje jego wycinek? Z mojego osobistego doświadczenia wynika, że tak. Dokładnie jego margines. Czy pokazuje prawdę? Na pewno nie całą. Nie znam przypadku, który byłby odzwierciedleniem, którejkolwiek z postaci. Czy tacy księża istnieją? Ja nie spotkałam takiego, który byłby bliski, którejkolwiek z postaci, choć przedstawione w filmie problemy (alkoholizm, wykorzystywanie, pedofilia, pogoń za pieniądzem, ogromna samotność, życie z kobietą) są mi znane. Niemal z imienia i nazwiska. Czy wszyscy księża tacy są? Zdecydowanie nie. I daleka jestem od wrzucania wszystkich do jednego worka. Znam też kapłanów pobożnych, świątobliwych, gorliwych, wiernych, dobrych. I stanowią oni znaczną większość.

Ewangelia z niedzieli 1 września doskonale wpisuje się w moje odczucia po obejrzeniu filmu Kler.

[Mk 7,15;21] Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym». 

Parafrazując: nic co z zewnątrz przychodzi nie może zburzyć Kościoła. Tylko to, co mamy wewnątrz może sprawić, że Kościół zadrży w posadach. Lecz nie runie. Bo gwarantem jego istnienia jest Chrystus. Do póki On jest w Kościele, ten będzie trwał.

Uważam, że film Kler może być jedną z zachęt do oczyszczenia.

Nie do oczyszczenia Kościoła, czy oczyszczenia w Kościele. Ale do oczyszczenia naszego myślenia o Kościele. Bo Kościół to nie my i oni, Kościół to my wszyscy.

Tym, którzy myślą, że Kościół jest święty bo ludzie (kapłani) tacy są, film boleśnie otworzy oczy. Tym, którzy są w Kościele i jego świętość upatrują w Jezusie, film nie zaszkodzi. Może ich zmobilizuje.

Dla mnie osobiście film jest wyrzutem sumienia i wezwaniem. Do gorliwszej, częstszej modlitwy za kapłanów. Często z naszej strony słyszą krytykę, zarzuty, a zbyt rzadko słowa wsparcia. Modlimy się za nich za mało. Za tych, którzy dopiero rozważają wstąpienie na drogę powołania kapłańskiego, tych którzy stoją przed decyzją przyjęcia święceń, tych księży w naszych parafiach, tych, którzy nas chrzcili, błogosławili nasze małżeństwa, spowiadali, udzielali komunii, może chrzcili nasze dzieci, czy odprowadzali na cmentarz naszych bliskich, a także tych, których znaliśmy, a którzy z kapłaństwa odeszli.

Jeśli choć część osób, które pójdą do kin na Kler westchnie do Nieba za swoich kapłanów, to będzie ogromny sukces tego filmu.